Pingen en Knijpers

Op het gebied van ‘de was’ ben ik tamelijk ouderwets of sympathieker gezegd ‘old school’. Ik weiger al jaren een droogtrommel. Ten eerste omdat ik vind dat het een sta-in-de-weg is en ten tweede omdat ik vind dat de wind zijn werk moet kunnen doen. Ik hang dus mijn versgewassen lappen altijd aan wasrekken buiten die beurtelings een keer aan de schutting hangen of aan de railing van het balkon. Dientengevolge vind ik het een sport apart om knijpers als aandenken mee te nemen uit het buitenland. In Frankrijk hebben ze hele grote…beetje onhandig dat wel maar in aardige kleuren: botergele en mintgroene. Een nadeel is dat ze hooguit een jaar meegaan want dat plastic verkleurt niet alleen in de zon maar het wordt ook hard en als gevolg daarvan wil er nog weleens een knijper knappen op een hoogst ongelegen moment. Ik ben dus onlangs weer overgestapt op houten knijpers. Maar wat een deceptie is dat. Na twee keer een kledingstuk te hebben geknepen, lijkt de veerkracht uit dat ijzeren draadje. De twee helften springen los van elkaar waarna één zo’n houten helft op  de grond valt en de andere met ijzerdraad en al aan je rek blijft hangen. Bij de eerste zeven knijpers heb ik nog geprobeerd om ze weer in/aan elkaar te zetten. Wat een kolerewerk is dus daar ben ik na verloop van tijd mee gekapt.

 Wat ik me afvraag is of die knijpers hedentendage nog gemaakt worden door lieden die al dan niet tijdelijk van hun vrijheid zijn beroofd en mocht dit dan zo zijn of deze lieden moeten werken met slapper ijzerdraad òf dat ze gewoon de kont tegen de krib gooien en zo weliswaar subtiel maar afdoend wraak nemen op hun opvoeding. Sinds ik vanmorgen de voorzitter van de VO-raad hoorde zeggen dat de kloof tussen leerling en leraar geslecht kan worden door leerlingen het goede antwoord met hun blackberry te laten pingen tijdens de lessen  i.p.v. op de oude vinger-in-de-lucht manier ben ik een beetje uit mijn verband en haal ik me van alles en nog wat in mijn hoofd. Tijd om te gaan kijken of de was al droog is.